Eland en eland

Het jachtseizoen voor groot wild is ten einde.
Hattfjelldal is verdeeld in een aantal gebieden waar een groep jagers een bepaald quotum aan elanden mag schieten. Lukt het ze niet om binnen de jachtperiode een eland te schieten (omdat er dat jaar weinig in dat gebied zijn b.v.), dan kunnen ze in de laatste week in een van de andere gebieden gaan jagen. Dat alles met afspraken natuurlijk. Staatsbosbeheer en prive-eigenaren maken afspraken met de groepen jagers. Die afspraken kunnen verschillen van huur van het gebied en kiloprijs van het geschoten wild of vlees in natura.
Wij hebben de afspraak dat er gejaagd mag worden in ons gebied in ruil voor een aandeel in de buit. Ons eerste aandeel hadden we al en zondag was het dan zover voor de 2e eland. Deze had lang genoeg afgehangen en moest verdeeld worden. Alle belanghebbenden zijn daarbij aanwezig en helpen mee. Zie de foto hierboven.
Jan kreeg een lesje uitbenen, ik een lesje wat is wat en waar is het geschikt voor.
Bij thuiskomst alles meteen geportioneerd en ingevroren. Maar wel meteen een stoofpotje eland gemaakt en de katten kregen wat afsnijsel. Myra werd verblijd met een enorme zak botten die we nu een voor een geven. Vanmorgen zagen we een grote kraai een poging wagen om er met het zware bot vandoor te gaan. Maar dat bleek toch te zwaar.
Elandenvlees is eigenlijk hertenvlees maar kan in smaak erg verschillen van heerlijk runderachtig tot en met een echte wildsmaak. Het vlees kan erg grof van structuur zijn maar de betere stukken zijn erg mooi vlees.
De komende periode wordt het dus experimenteren met het vlees: drogen en zouten, roken, worstsoorten, heerlijke stoofpotjes en wildbraad.
Deze zomer hebben we voor de kleinschalige produktie eigen kruiden verzameld uit het bos voor wild. Eigenlijk die dingen die ze ook eten zoals o.a. jeneverbes, berkenknoppen, furu, lijsterbes.
Een marinade met deze kruiden voor rendier was een succes.
Wat eland betreft kunnen er dus weer tegen deze winter.