Wij hadden gepland dat de 2e generatie dit najaar zou worden geboren maar dat is nu anders... Veertienjarige moeders straks, zeiden we tegen elkaar.
Op een ochtend in februari constateert Jan dat Ana, dochter van Dulce, al begonnen is met kalven. De pootjes en het neusje steken er al uit.
Wat eenvoudig lijkt, blijkt een zware bevalling met noodzakelijke hulp van Rune de buurman en de veearts. Het is onduidelijk hoe lang de bevalling al gaande is maar voor het kalf blijkbaar te lang. Het wordt met moeite verlost maar is dood.
Een helemaal perfect stierkalf en wat aan de grote kant. We brengen het de volgende dag in het bos voor de vossen, vogels en wie er nog meer honger heeft in hartje winter.
Ana is er slecht aan toe. Ze blijft liggen en lijkt niet bij machte te gaan staan.
We kijken het een dag aan, zegt de veearts. Ze moet binnen 2 dagen gaan staan, anders wordt het een noodslacht.
Jan wil het langer aankijken en probeert haar overeind te krijgen met haar lievelingseten bix. Ze doet pogingen maar krijgt het niet voor elkaar.
Ze lijkt de volgende dagen verder wel in orde; eet goed, ontlast en kijkt helder uit de ogen, maar doet geen enkele poging om op te staan.
Na 2 dagen dagelijks keren en vertroetelen heeft Jan een hijsconstructie gemaakt met banden. Samen met Bjørn Arne wordt ze op de been gehesen. Ze staat aanvankelijk nogal wankel maar dankzij een steunhekje lukt het te blijven staan.
Dat blijkt goed te gaan en de volgende dag kan ze zelf al gaan staan en gaan liggen.
Het gaat nu weer goed met haar. Ze loopt rond en is al buiten geweest.
dit is Ana
Toen vervolgens Misia, dochter van Dolores, tekenen gaf dat ze ging kalven zat de schrik er een beetje in. Jan besloot na een paar uur de veearts maar te bellen maar voordat deze vanuit Trofors, 30km hier vandaan, was gekomen had Jan het kalf al samen met Misia op de wereld geholpen. Om 2 uur in de nacht.
Het bleek een koekalf, bijzonder actief en gelukkig kerngezond.
het kalf Silje, vernoemd naar de veearts
Met de moeder is alles ook goed. De veearts controleert alles nog even, nu ze er toch is.
Om half vier zijn we binnen en nemen een cognacje op de goede afloop.
Misia blijkt een buitengewone goede , zij het 14 jarige, moeder. Ze houdt meteen contact met het kalf en iedereen die in de buurt komt wordt gecontroleerd of afgeschermd. Het kalf drinkt goed en spurt inmiddels door alle hokken als de andere koeien buiten zijn om te luchten.
misia en silje
Soms zit ze schoppend in de lucht Myra achterna, soms wordt ze achternagezeten door Myra. Maar ze is voor de donder niet bang voor haar. Het is een wakker, intelligent koekalfje.
Ze heeft al kennisgemaakt met de andere kalfjes maar gaat nog niet naar de peuterspeelzaal achter Boy.
En dan de spark.
We hadden ze de eerste winter dat we hier waren al zien staan bij de Coop, de plaatselijke supermarkt. Vind je in Nederland een hele batterij fietsen bij de supermarkt, hier staan in de winter de sparken, compleet met naam en telefoonnummer.
Je weet dus meteen wie er boodschappen aan het doen is uit het dorp.
Een spark is een slee met een stoeltje gemonteerd op glij-ijzers. De glij-ijzers zijn aan de achterkant ongeveer 2 maal de lengte van de stoelpartij. Je kunt een passagier meenemen (of je mandje boodschappen dus) en zelf op de glij-ijzers al steppende vooruitkomen. De ondergrond moet wel wat verijsd zijn. Je kunt sturen met je gewicht op de flexibele glij-ijzers. Op vlak terrein haal je gemakkelijk een snelheid tussen de 15 en 20km maar als je een helling afgaat moet je "brodder", een soort beugels met metalen pennetjes, aan je schoenen doen om te kunnen remmen. Het zou me niet verwonderen als je de 60km kunt halen.
Mijn eerste poging met de Spark eindigde net voor de staldeur van Bjørn-Arne d.w.z. de spark. Ik was er al 5m er vandaan vanaf gesprongen toen ik de bocht niet kon maken.
Het stuurt als een schip dus, langzaam de bocht om.
De post ophalen is een avontuur nu omdat er welgeteld 2 hellingen in de weg naar de brievenbus zitten.
Wordt vervolgd dus...
